რუსთაველი მიტინგების გარეშე!

ფეისბუქიდან შევიტყვე, რომ დღეს რუსთაველზე მიტინგი ყოფილა, დავინტერესდი და ახალ ამბებს მოვუსმინე და ცოტა არ იყოს გამიხარდა და თან შევშფოთდი. გამიხარდა რომ მიტინგზე ზღვა ხალხი არ იყო და შევშფოთდი, რომ მიტინგზე ლიდერების გარდა კიდევ ვინმე იყო.

ახლა პირველ არხზე ვუსმენ ერთ-ერთ ოპოზიციის ლიდერს (ეკა ბესელია) და უნებურად გამიჩნდა შეკითხვე: ნეტავ რატომ უნდა წავიდე მიტინგზე, სადაც ტრიბუნიდან მომმართავს ნინო ბურჯანაძე? (დანარჩენზე აღარაფერს ვამბობ). არ ვიცი. ქალბატონო ნინო, ერთი მიზეზი მაინც მითხარით, რატომ უნდა მოვსულიყავი დღეს რუსთაველზე?

ომის გარდა, ყველაზე დიდი შეცდომა ამ ხელისუფლების ჩემთვის არის 7 ნოემბერი, რომელიც მაშინ ხელისუფლებაში მყოფმა ქალბატონმა ნინომ ასეთი ფრაზით გაამართლა - ნიკოლოზ მეორე ასე რომ მოქცეულიყო, რევოლუცია არ მოხდებოდაო. ქალბატონო ნინო, ახლა ძალიან მინდა გამოვიდნენ იგივე ომონელები და თქვენ და ოპოზიციის ლიდერებს ისე მოგექცნენ როგორც ნიკოლოზ მეორე უნდა მოქცეოდა თავის ოპოზიციას რომ რევოლუცია არ მომოხდარიყო J

ალბათ აგრესიული გგონივართ, მაგრამ სულაც არა, მე უბრალოდ მეხსიერება მაქვს.

არ ვიცი ვის როგორ, მაგრამ მე აღარ მინდა მიტინგებით გადაკეტილი რუსთაველი. მე არ მინდა კონცერტებით გადაკეტილი რუსთაველი. მე მინდა სუფთა რუსთაველი, სადაც მანქანა თავის გზაზე დადის და ადამიანი ტროტუარზე.  სადაც მზის ამოსვლისას მეეზოვეები ფუსფუსებენ და საღამოს გაზონები იწყვება. სადაც ყვითელი ავტობუსები პირველ ხაზში მოძრაობენ და ფხიზელ მძღოლებს ხალხი სამსახურებში მიჰყავთ...

ხალხო არ გვინდა მიტინგები პლზ!

ბიზნესობანას თამაში გინდა?

მიუხედავად იმისა რომ ბიზნესისგან მეტისმეტად შორს ვარ, არც ბიზნეს სექტორზე მისწავლია და არც ბიზნეს ფორუმმა მიმიზიდა, ყოველთვის დიდი ინტერესით ვუყურებდი ბიზნეს კურიერს. არ ვიცი, სიმართლეს ამბობდნენ თუ არა, კვალიფიციურად და პროფესიონალურ დონეზე მსჯელობდნენ თუ არა ბიზნესის შესახებ, მაგრამ ასე თუ ისე ვიგებდი რა ხდებო მსოფლიოსა და საქართველოს ბიზნეს კულუარებში.

გამოხდა ხანი და ბიზნეს კურიერს თვალი ვერ ვადევნე, მგონი ზაფხულში ისვენებნდენ კიდეც და ამ შემოდგომაზე ისე მოხდა რომ კვლავ დავუბრუნდი ჩემთვის საინტერესო გადაცემას.

რაც უფრო ხშირად ვუყურებდი ამ გადაცემას, მით უფრო ხშირად ვფიქრობდი, რომ მე და ბიზნეს კურიერი ერთამნეთს უნდა დავშორებოდით. ეს ფიქრი მართლაც რომ გაზაფხულივით მომეპარა და გაზაფხულივით ჩემში დარჩა მას შემდეგ, რაც ერთ მშვენიერ შუა დღეს გამარჯობასთან ერთად წამყვანმა (გოგიჩაიშვილი)  პასტა (თუ ავტოკალამი?) ისე მომიქნია, რომ უნებურად თავი გავწიე. მერე მეორე ხელი გამიშალა და ის-ის იყო თვალები უნდა დამეხუჭა, გამახსენდა ტელევიზორის შუშა მიცავდა.

არ იფიქროთ დავნებდი, მაინც ჯიუტად გავაგრძელე ყურება. ყოველ გადაცემაში პასტისა და ხელის ილეთი მარადიულად მეორდებოდა და შევეჩვიე, თუმცა სიახლეებიც ემატებოდა თამაშობების სახით.

თამაშის საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, ერთობი, ადვილად იგებ და სწავლობ. ამ თამაშობას კიდევ ერთი სიახლე მოყვა „თავალსაჩინოება“ - ასე ეძახდა ჩემი პირველი კლასის მასწავლებელი ანბანის ახსნისას გამოყენებულ ნივთებს. მაგალითად „ი“ რომ ესწავლებინა, ნალი გვაჩვენა, „ჰ“ სათამაშოო ჰამაკი, „ს“ - სათამაშო სპილო შემოგვიტანა და ასე შემდეგ.

ესეც არ არის ცუდი, თვალსაჩინოებების წყალობით გაცილებით მარტივად სწავლობ, აბსოლუტურაც უცხო ცნებას უკავშირებ მარტივს და ნაცნობს და წინ მიდიხარ.

სწორედ ასეთი თვალსაჩინოებით თამაში მოაწვეს წამყვანებმა ბიზნეს კურიერის ბოლო გადაცემაში, რომელსაც მე ვუყურე. ერთმა საათი დაინიშნა, მეორე კი ლათინური ანბანის გამოყენებით ეკონომიკის პოსტკრიზისულ თუ კრიზისულ მდგომარეობას გვიხსნიდა. (აქ ცოტა ჩავიხლართე, არ ვიცი როგორ გითხრათ, რაც მან თქვა ერთდროულად პოსტკრიზისულიც არის და რეალური კრიზისიც).

მოკლედ, ვუყურე, მორჩნენ, გადაცემა დამთავრდა და სადღაციდან მომეპარა შეკითხვა: სად იყო ბიზნესი? - არსად, მივუგე მე!

პ.ს. თვალსაჩინოების სახით თან ვურთავ გადაცემის ლინკს.  http://www.rustavi2.com/news/video_progs.php?id_clip=3427&pr=Business%20Courier&l=31&ftp1=1&ftp2=0&ftp3=0

ჩემი ბრენდ რეიტინგი

ამასწინათ ჭავჭავაძეზე მოვსეირნობდი. უამრავი ოფისის, მაღაზიისა და დაწესებულების აბრები და რეკლამები მიჭრელებდა გზას. ყოველი მათგანის დანახვისას გაუცნობიერებლად გარკვეული ასოციაცია მომდიოდა თავში. ზოგზე დადებითი, ზოგზე უარყოფითი, ზოგზეც არანაირი. აქამდე არასოდეს დავკვირვებივარ ამას, მაგრამ მას შემდეგ ჩვევად მექცა, რომელიმე ბრენდის რეკლამის დანახვისას ჩემს ემოციებს დავკვრვებოდი. შესაძლოა ჩემი ემოციები ემთხვავა სხვებისას, შესაძლოა ჩემში გამოწვეული ემოცია სწორედ ის არის, რაც ასე სურდათ ამ ბრენდის მარკეტინგისა და პიარი სამსახურებს. ასეა თუ ისე ჩემი ბრენდ რეიტინგი შევადგინე და მაინტერესებს იგივე იქნება თუ არა წლების შემდეგ.

• ვინაიდან და რადგანაც საქართველოში ყველაზე მეტი აფთიაქია დავიწყებ აფთიაქებით:

1.      GPS -კარგი სერვისი, ჰიგიეური საშუალებების დიდი არჩევანი.

2.      aversi – თუ გვედით  PSP-ა იქ არასოდეს შევალ.

3.      ყვითელი აფთიაქები - იაფი და კარგი სერვისი.

• აფთიაქების შემდეგ თბილისის ქუჩებში ბანკების ოფისები გებლანდება ფეხებში და მეც ბანკებზე გადავალ:

1.      საქართველოს ბანკი - ნახევარი საქართველო ან იქ მუშაობს ან მისი კლიენტია. მარტივი საბანკო პროცედურები. არავითარი ქველმოქმედება და სპონსორობა, არავითარი ხელოვნება.

2.      TBC-ბანკი - ხარისხი, დისტანცია, ქველმოქმედება, ჩაკეტილობა.

3.      რესპუბლიკა ბანკი - სერვისი, ხარისხი, ჩაკეტილობა და დისტანცია

4.      პროკრედიტ ბანკი - ხარისხი, მაღალი სერვისი, სანდოობა.

• სადაზღვევო კომპანიები - პირდაპირ გეტყვით რაც ამ ორ სიტყვაზე პირველი მომდის თავში „გადამგდებები“, ტიპიური აფერისტები. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, მთელ ამ სივრცეში ძალიან მოდური გახდენე ბანკები, რომლებიც თვეში ხუთჯერ მეტ პროცენტს სთავაზობდნენ კლიენტებს ვიდრე შვეიცარიის ბანკი წელიწადში. სანამ კლინტურას მიიზიდავდნე დიდ პროცენტებს წამის სიზუსტით იხდიდნენ, მაგრამ როგორც კი საკმაო თანხას მოაგროვებდნენ, ბანკი უბრალოდ ქრებოდა. ზუსტად იგივე პრინციპით მუშაობენ სადაზღვევო კომპანიები საქართველოში. არა, ისინი არ ქრებიან, უბრალოდ შეთავაზების პაკეტებს ვიზუალურად ცვლიან. სანამ მათთან ხელშეკრულებას გააფორმებ გპირდებიან რომ შენ ოღონდ ავად გახდი და მეტი არაფეზე იდარდო. შენი კომპანია ყველგან და ყველაფერს აგინაზრაურებს გარდა გამონაკლისებისა. ჩახედავ გამნაკლისების სიას და არც თუ ისე დიდია და თან ისეთი დაავადებებია ღმერთმა ნუ დაგმართოთ თორემ დაზღვევა ვერას გიშველის. გადის დრო ერთ დღესაც გჭირდება დაზღვევა, ექიმის 50 ლარიან კონსულტაციას გინაზრაურებს, მაგრამ იმავე ექიმის მიერ გამოწერილ წამლებს არა, მიზეზი, წამალის ერთ-ერთი ინგრედიენტი მცენარეულია, მცენარეულ წამლებს კი არ ანაზღაურებენ... მეორე წამალი თურმე შემაერთებელი ქსოვილების მასტიმულირებელია და ვინაიდან შენ სხვა არაფერი გჭირდება გამოდის, რომ შენი VIP დაზღვევის ბარათი უბრალოდ იმის მოწმობაა რომ გაგაცუცურაკეს, იმიტომ რომ ის 50 ლარი რომელიც კონსულტაციაში გადაგიხადეს შენ ყოველ თვე უხდი კომპანიას. ახლა ექიმებს ვკითხოთ. სასურველი ექიმის ხელში ჩასაგდებად სადაზღვევო აგენტები ბევსრ წვალობენ, დარბიან კაბინეტ-კაბინეტ, სთავაზობენ ექიმებს ნაირნაირ დაპირებეს, ეძებენ ისეთებს რომელთაც დიდი სახელი და კლიენტურა ყავს. მაგრამ როცა საქმე სადაზღვევო კომპანიიდან ექიმისთვის თანხის გადახდაზე მიდგება, უგვიანებენ, ეუბნენიან რომ მისი საბუთები დაიკარგა, უყვირიან, ბოლოს თუ საქმეში ნაცნობი ჩაერია უხდიან, თუ არა და ეუბნებიან ჩვენ კლიენტურა მოგიგროვეთო და გაწბილებულ ექიმს უარით ისტუმრებენ, მარათალია ექიმი მათთან ურთიერთობას წყვეტს, მაგრამ გადასახდელი თანხა სადაზღვევო კომპანიის ანგარიშზე რჩება. აი, ამიტომ არ უყვართ ექიმებს სადაზღვევო კომპანიები და მატი სახელით მისული პაციენტი.

პირველი ნაწილის დასასრული.

გაგრძელება იქნება.

ქალიშვილობის ინსტიტუტიდან გადაფურთხების ინსტიტუტამდე

პროლოგის ნაცვლად

ბოლო წლებია მეტად აქტუალური გახდა ქალიშვილობის ინსტიტუტის ყოფნა არყოფნის საკითხი. პოლემიკაში ჩაერთვნენ ნამდვილი ქართველები, ყველაზე ქართველები, ჯელტმენები, გრუზინები, სვეცკები, მორწმუნენი და ურწმუნონი. შეძახილმა ხე გაახმოო უთქვამთ ძველად და ეს ინსტიტუტიც, თუ სადმე ჯერ კიდევ შემორჩა, მერწმუნეთ მალე ისტორიის სანაგვეზე აღმოჩნდება.

მთავარი

ვინაიდან და რადგანაც ერთი მანკიერი ინსტიტუტი და ტრადიცია წარმატებით აღმოვფხვერით, ახლა დროა მეორეს მივხედოთ. ალბათ შეამჩნევდით რომ ბოლო წლებია ქართველ მამაკაცებში წარმატებით დაინერგა გადაფურთხების ინსტიტუტი. იფურთხებიან ყველგან და ყოველთვის: ქუჩაში, საუბრისას, აივნიდან, ფანჯრიდან, სკვერში, პაემანზე, მეტროსთან და ტუსოვკებზე. თქვენი არ ვიცი და მე ლამის ფობიად მექცა ქუჩაში მამაკაცის სიახლოვეს სიარული, განსაკუთრებით თუ ის ჩემგან შორე-ახლოს მიდის, ცოტათი მისწრებს და სავარაუდოდ ვერ მხედავს. ასეთ დროს ნაბიჯს ვანელებ და დისტანციას ვზრდი, თუმცა ყოველთვის რჩება სხვა მამაკაცის გამოჩენის საფრთხე, რომელმაც შეიძლება თავი მოატრიალოს და ერთი კარგად ჯიგრულად მომაფურთხოს.

ალბათ ამ ფობიის ბრალია რომ ჯერაც არ გავთხოვილვარ.

რამდენიმე კვირის წინ, შემოდგომის ერთ თბილ საღამოს, მე და ჩემი მეგობრები შარდენზე ლიტ.კაფის ტერასაზე ვისხედით და ტრადიციულად „ბოდლერზე“ ვსაუბრობდით. რაღაც მომენტში ფიქრი ჩვენი მაგიდიდან გამექცა, თვალიც მიყვა და ერთ სიმპათიურ ახალგაზრდაზე შეჩერდა. მაღალი, შარვალ-კოსტუმში ჩაცმული ყმაწვილი ჩემგან 2 ნაბიჯზე იდგა და მსგავსი გარეგნობის მეგობარს ესაუბრებოდა. გაღიმებული ვუყურები უცნობებს და კმაყოფილებას ვგრძნობდი რომ ასეთი ტანადი და სიმპატიური მამაკაცები  არსებობენ. უცნობმა თითქოს ჩემი მზერა იგძნო, უცებ ჩემსკენ სახით შემობრუნდა და ... მომაფურთხა. არა, არ მომხვედრია, ვერ მომწვდა ტერასის გამო...

ჰა, ჰა ჰა...  აი ზუსტად ასე დავცინე ჩემს თავს ფიქრებში, სკამი შემოვატრიალე და ზურგი შევაქციე აპოლონს...  

ეპილოგის ნაცვლად

ბატონო პრეზიდენტო, უმორჩილესად გთხოვთ დააწესოთ ჯარიმა გადაფურთხებაზე და ჯერ კიდევ შემორჩენილი ქალიშვილობის ინსტიტუტი თავისით გაქრება! /ქალები კაცებს მივუახლოვდებით/

პ.ს. 

გადაფურთხების ინსტიტუტი, ჩემი ღრმა რწმენით ჩამორჩენილი ფეოდალური რუსეთის სახსოვარი უნდა იყოს ქართველებისთვის. ამის დამადასტურებელი უტყუარი ფაქტები არ გამაჩნია, მაგრამ ერთხელ სადღაც წავიკითხე, თურმე იმპერატრიცა ეკატერინე მეორეს უბრძანებია, დუმაში ისე დაედგათ სკამები რომ დუმის წევრებს ერთმანეთისთვის ვერ მიეფურთხებინათ.