რამდენიმე დღის წინ მეგობრების მორიგ შეკრებაზე ერთ-ერთმა მოგვიყვა ისტორია, რომელიც მის ბიძაშვილს გადახდა ამერიკაში.
90-იან წლებში, მაშინ როცა მხედრიონი მხედრიონობდა, ჩემი მეგობრის ბიძაშვილი თბილისიდან ამერიკაში გადამალეს. არ მახსოვს რომელ შტატში იყო, მაგრამ იმ დროს ქართველები საკმაოდ იშვიათობას წარმოადგენდა მსოფლიოსათვის და მასაც წლები ქართველი არ ენახა. ერთ დღესაც სუპერმარკეტში ქართული ლაპარაკი შემოესმა, მიატოვა რასაც ყიდულობდა და გახარებული ქართველებს ეცა:
- ქართველები ხარ? მეც ქართველი ვარ..
- კი ქართველები ვართ, შენც? თბილისელი ხარ?
- კი თბილისელი
- რა უბნელი ხარ?
...
ვაკელი იყო, ნამდვილი ვაკელი, თუმცა ამ კითხვამ ისიც კი დააბნია, რა დროს უბანია, როცა ამხელა ამერიკაში ორი ქართველი ერთმანეთს შეხვდაო, გაიფიქრა და აქვე დამთავრდა მათი ნაცნობობაც.
...
ახლა ტელევიზორს ვუყურებდი. მალაიზიაში დაკავებული ქართველი ქალების შესახებ კომპეტენტური პირი განცხადებას აკეთებდა. განცხადების შემდეგ ჯერი შეკითხვებზე მიდგა, და პირველი შეკითხვა რომელიც მას ჟურნალისტმა დაუსვე იყო - თბილისელები არიან?
-ისინი საქართველოს მოქალაქეები არიან - უპასუხა კომპეტენტურმა პირმა და წავიდა.
...
კიდევ კარგი წავიდა, თორემ უბანსაც კითხავდნენ-თქო, გავიფიქრე...
:)))) momeconaa :*
ReplyDelete